Potomek przesiedleńców z własnego kraju, (nakaz władz carskich) za udział członków rodziny w Powstaniu Styczniowym, syn Jenszów Józefa i Anny pochodzącej z holenderskiej rodziny Petznik osiadłej w Polsce od połowy XVIII wieku; Karol Henryk urodził się w 1884 r.
W 1905 r. ukończyłśrednią szkołę matematyczno - przyrodniczą (wówczas zwaną Szkołą Realną) w Saratowie (Rosja).
Po ukończeniu tej szkoły studiował w Piotrogrodzkim Instytucie Technologicznym na wydziale mechanicznym, który ukończył z odznaczeniem w 1915 roku.
Jeszcze w czasie studiów podjął pracę w Biurze Projektów i Studiów powołanego specjalnie w sprawie nawodnienia doliny rzeki Czu w ówczesnym Turkiestanie, obecnie Kazachstan na granicy z Kirgizją (miasta Bisztek, Ałma Ata), gdzie projektowano nawodnienie ponad 121 000 ha bardzo urodzajnej ziemi, która z niedostatku letnich opadów i braku wód bieżących, stawała się w połowie lata suchym, wypalonym przez słońce stepem - pustynią.
Po uzyskaniu dyplomu inżyniera - technologa delegowany został i wyjechał z rodziną do Siemireczeńskiej Obłaści w Turkiestanie (obecnie w Kazachstanie i Kirgizji) na budowę olbrzymiego systemu nawadniającego ogromną powierzchnię stepu.
Aby uzmysłowić wielkość tego zamierzenia i pojąć warunki, w jakich realizowano to zadanie, należy powiedzieć, że był to rejon Rosji bardzo słabo zaludniony przez koczownicze, pasterskie plemiona Kirgizów, Kazachów i Uzbeków, że do najbliższego terminalu kolei było ponad 450 km (kolej kończyła się w Taszkiencie),że przed rozpoczęciem realizacji zasadniczego zadania, należało wybudować i stworzyć całą infrastrukturę tej olbrzymiej budowy, a więc wybudować na górskich rzekach własne hydroelektrownie, własne fabryki cementu, osiedla dla pracowników itp.
Karol Henryk Jensz pełnił tam początkowo funkcję inżyniera ds. technicznych budowy, a następnie od połowy 1916 roku Naczelnika całości Budowy.
W 1921 roku zrezygnował z pracy w Turkiestańskim Kierownictwie Budowy w związku z zamiarem wyjazdu do wolnej już i suwerennej Polski. Po dziewięciomiesięcznej, w bardzo trudnych warunkach podróży - przez całą niemal głodującą i porewolucyjną Rosję, dotarł z rodziną w 1922 roku do Polski i zamieszkał w Wilnie.
W Wilnie został z miejsca zaangażowany do pracy w Urzędzie Wojewódzkim na stanowisku Kierownika Wydziału Wodno - Pomiarowego. W 1927 roku inż. K. H. Jensz rezygnuje z państwowej posady i zakłada własne biuro.
Biuro Inżynieryjno Melioracyjne przy ul. Portowej w Wilnie, które funkcjonowało od 1931 r., kiedy to ze względu na niewypłacalność zleceniodawców, spowodowaną ogólnokrajowym kryzysem gospodarczym, zaistniała konieczność zlikwidowania Biura.
W tym stanie rzeczy K. H. Jensz przyjął proponowane mu stanowisko Dyrektora Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji miejskich w Zarządzie Miasta Wilna. Na tym stanowisku pracował do czerwca tegoż roku, kiedy to awansowano go na funkcję Dyrektora Technicznego Zarządu Miasta, od tego momentu podlegały jemu wszystkie agendy techniczne Wilna podległe Zarządowi,łącznie z elektrownią, komunikacją miejską itp. W tym też okresie został mianowany Technicznym Vice Prezydentem Miasta, stanowisko to utrzymał aż do przejęcia Wilna przez władze litewskie.
Obok wyżej wymienionych stanowisk, inż. Jensz wykładał w latach 1926 - 1931 w Państwowej Szkole Technicznej na Wydziale Mechanicznym hydromechanikę, budowę silników wodnych, pomp i turbin.
W czasie Drugiej Wojny Światowej zmuszony do ukrywania się przed wywozem na wschód, pracował w Kowieńskim Kierownictwie Regulacji Niemna, a po inwazji niemieckiej ukrywał się zżoną i córką w majątku Zatrocze pracując w charakterze przewoźnika nałodzi przez jezioro Galwe.
Po zakończeniu wojny i po wymuszonej, przez władze sowiecko - litewskie, ewakuacji, inż. Jensz znalazł się w Gdańsku, gdzie od razu przystąpił do odbudowy Stoczni Gdańskiej, pracując od 24 września 1945 r. w Biurze Odbudowy Portów, a od 1948 r. na stanowisku Naczelnika Wydziału Budowlanego w tej samej organizacji. Z momentem powołania dożycia Centralnego Biura Studiów i Projektów Budownictwa Komunalnego przeniesiony został do tego Biura na stanowisko Kierownika Działu Techniki Sanitarnej. Na tym stanowisku zaskoczyła gośmierć w dniu 2 maja 1955 r.
W uznaniu Jego zasług na polu pracy zawodowej został dwukrotnie odznaczony orderem - Złotym Krzyżem Zasługi po raz pierwszy przed wojną w 1933 r. w Wilnie, po raz wtóry po wojnie w Gdańsku, ponadto otrzymał wiele listów pochwalnych i uznaniowych.
Życie rodzinne rozpoczął w 1911 roku zawierając związek małżeński z Wandą Karoliną Berdo - wnuczką odznaczonego orderem Napoleona Bonaparte za udział w kampanii rosyjskiej 1812 r. kapitana Wojsk Polskich.
Małżeństwo to wydało trójkę potomstwa: Irenę w 1912 r., Jerzego w 1914 r. oraz Wandę w 1918.
W tej rodzinie panował duch tolerancji religijnej i głębokiego patriotyzmu kultywowanego od wielu pokoleń przez rodziny obojga małżonków i to przekazali swoim potomkom.